கவிதைகள் (சமூகத்தின் சங்கமம்)

வார்த்தைகள் ஊமையாகிட வாழ்க்கை யின் அர்த்தம் விளங்கும்  பொருள் என்னும்  வார்த்தை யின்  பொருளை  செயல் ஒன்றே முகவரி ஆக்கும்  புரியாத மனதின் பயணத்தை அறிய  அரிதாய் ஓர் புரியாப் பயணம் பிறப்பை தெரியாத உலகம் இதிலே தெரியாதோர் உறவாய் அமைவார் பிறவி ஒன்றே விடையகும் முடிவில் அவன் வாழ்வும் முடிவாகும்  விழியின் வழி தெரியும் ஆனால்  தெரியாத வழியில் வருமிடரிலே விழி விரியும்  கூட்டுள் குடல்கள் இருக்கும் வரைக்கும் குடையும் பசிக்கு விடையாய் உணவு சுயநலம் பொங்கும் உடலின் எடையில்  தடையாய் தங்கி கிடக்குது மூளையின் அறிவு முடிவுகளை முடிவெடுப்போம் முடிவில் தான் முடிவறிவோம்  முடியாத முதலாகும் அது முன்னோர் விட்டு சென்ற நம் பிறப்பாகும் 

வேகாத வெயிலுல  கால் கடுக்க நிக்குறான் வேகவச்ச வேர்கடலய  வேர்த்து வடிய விக்கிறான் உப்பு தண்ணீரிலு - வேக  வச்சதாலது விக்கல  அவனோட உடலில் படிஞ்ச - உப்புக்காக  ஒப்புக்கேனும் விக்குது வானலியில் வறுகடலை வயித்து பசிய கொஞ்சம் போக்குது வறுக்குறப்போ வர்ர ஓசை கேக்க இனிமை ஆகுது. பொட்டலத்த பிறிக்கும் போது வறுத்த மண் வாசத்த  மூக்கு மோப்பம் புடிக்குது சப்புகொட்டி சாப்பிட்டு நாக்கு தாளம் போடுது.