கவிதைகள் (சமூகத்தின் சங்கமம்)

உழைக்க தான் ஆசை ஆடம்பரத்திற்காய் அல்ல அடிபணிந்தும் அல்ல அத்தியாவசியத்திற்காய் படிக்க தான் ஆசை பட்டங்களுக்காய் அல்ல பணிகளுக்காய் அல்ல பட்டறிவு, பாடத்தின் பேதம் தெளிவு கொள்ள சேவை செய்ய ஆசை  ஒற்றுமைக்காய் அல்ல வேற்றுமையை வேரறுக்க அல்ல, என் தவறை திருத்தி கொள்ள உணர்ந்து கொள்ள ஆசை உறவை பற்றி அல்ல உரிமை பற்றி அல்ல உலகு பற்றியும்  மனிதம் பற்றியும் இவை தாண்டி  நான் அறிந்த அந்த புனிதமான இறைவனை கண்டு கொள்ள .

என்ன நினைக்கிறாளோ இல்லை என்னை நினைக்கிறாளோ வெண் வண்ண நிலவை போல என் கண்ணை கவர்கிறாளோ வீட்டின் தின்னை  காற்று  இதயத்தில் என்னை துளைத்து வீச தீடீரென கேட்டேன்   அங்கே அவளும் காதல் மொழிகள் பேச நாணல் வலை போல் புருவம் அதில் மாட்டிய மீண்களாக கண்கள்  இறை தேடி திரியும் அவள் விழி  என் விழிக் கிறையானதென்ன கத்தி இன்றி ரத்தமின்றி அறுவை சிகிச்சை செய்கிறாள் அறிகுறி யாலவள் இதயத்தை என் இதயத்தில் தைக்கிறாள். இருப்பது ஒரு வாழ்க்கை என்று எனக்குணர்தி சென்றவள் உணரவே இல்லையோ என் வாழ்க்கையின் தொடர் கதையினை.

உறவு முடிந்துவிட்டதோ மறந்து விட்டதோ இருப்பினும் கடந்து செல்ல பழகு நினைவுகள் இழந்து விட்டதோ அழிந்து விட்டதோ இருப்பினும்  தொடர்ந்து இயங்க பழகு வாழ்க்கை என்னும் ஒருவழி பாதை  அதில் முந்தி செல்லவே முடியும் எத்தனையோ உறவு வரும்  அத்தனையும் வழிப் போக்கனை போல் நல்வழி சொல்வார் நம் நினைவகலார் நின்று விடும் பயணம் தான்  இருப்பினும் இறுதி வரை  நிலையான துணை என வருபவர் எவருமில்லை.